Η στιγμή για την οποία μιλούσαμε έφτασε! 

Όπως γράφω και στο βιβλίο, μια από τις θανάσιμες παγίδες για τα καταστήματα εστίασης θα είναι η Ψηφιακή κάρτα εργασίας. Ήδη από τις αρχές του μήνα ξεκίνησε η πιλοτική εφαρμογή του μέτρου της ψηφιακής κάρτας εργασίας στους κλάδους του τουρισμού και της εστίασης. Περισσότερες πληροφορίες μπορείς να διαβάσεις εδώ.

 Σήμερα θα σου γράψω μια ιστορία από το παρελθόν ή μήπως καλύτερα από το πολύ κοντινό μέλλον;

“Ο Γιώργος κοίταξε το άδειο εστιατόριό του με ανάμεικτα συναισθήματα. Το “Γεύσεις”, το όνειρο μιας ζωής, είχε επιβιώσει από την πανδημία, αλλά τώρα αντιμετώπιζε μια νέα πρόκληση: την εφαρμογή της ψηφιακής κάρτας εργασίας.
 
“Πώς θα τα βγάλω πέρα;” αναρωτήθηκε, υπολογίζοντας το αυξημένο κόστος στα ασφαλιστικά ταμεία και τα πιθανά πρόστιμα από αδήλωτες ώρες εργασίας. Η Μαρία, η πιστή του σερβιτόρα για χρόνια, τον πλησίασε ανήσυχη.
 
“Αφεντικό, ακούσατε για το νέο σύστημα; Τι θα κάνουμε; Θα πρέπει να κατεβάσουμε κάποια εφαρμογή στο κινητό μας; Και αν θα ξεχνάω, γιατί άνθρωπος είμαι, να χτυπάω την κάρτα από το κινητό μου, τι θα γίνει;”
 
Ο Γιώργος αναστέναξε. “Δεν ξέρω, Μαρία. Ίσως να χρειαστεί να μειώσουμε το προσωπικό.. Η δουλειά έχει πέσει και τα κόστη συνεχώς ανεβαίνουν.”
 
Εκείνο το βράδυ, καθώς έκλεινε το μαγαζί, παρατήρησε το γειτονικό εστιατόριο. Ήταν γεμάτο, παρά την ώρα. Περίεργος, μπήκε μέσα.
 
Αυτό που είδε τον εξέπληξε. Ελάχιστοι σερβιτόροι και χαρούμενοι πελάτες.
Στην ατμόσφαιρα επικρατούσε αρμονία. Οι πελάτες απολάμβαναν το φαγητό τους και κανείς δεν σήκωνε το χέρι κουνώντας το νευρικά, ως άλλος μαθητής σε τάξη, για να τον δει ο σερβιτόρος, ώστε να του πάρει επιτέλους παραγγελία.

 Οι πελάτες παρήγγελναν μόνοι τους μέσα από το κινητό τους ενώ καθόντουσαν στα τραπέζια, ενώ οι λιγοστοί σερβιτόροι επικεντρώνονταν στο σερβίρισμα και στην εξυπηρέτηση.
 
“Πώς τα καταφέρνετε;” ρώτησε τον ιδιοκτήτη, τον Κώστα.
 
Ο Κώστας χαμογέλασε. “Είναι το μυστικό μου! Μια μικρή αλλαγή μπορεί να φέρει ένα μεγάλο αποτέλεσμα. Αυτό συνέβη όταν υιοθέτησα το πιο απλό σύστημα παραγγελίας. Μείωσε το κόστος προσωπικού, επιτάχυνε την εξυπηρέτηση και, πίστεψέ με, μας έσωσε από την επικείμενη έλευση της ψηφιακής κάρτας. Αναρωτιέμαι γιατί δεν το έκανα νωρίτερα!”
 
Τις επόμενες εβδομάδες, ο Γιώργος μελέτησε, ρώτησε και τελικά αποφάσισε να κάνει το βήμα. Η εγκατάσταση ήταν πανεύκολη και το προσωπικό προσαρμόστηκε γρήγορα.
 
Τρεις μήνες αργότερα, το “Γεύσεις” έσφυζε από ζωή. Οι πελάτες απολάμβαναν την ταχύτητα και την εξυπηρέτηση των παραγγελιών. Η Μαρία, αντί να τρέχει πανικόβλητη, είχε χρόνο να συζητά με τους πελάτες, προτείνοντας κρασιά και επιδόρπια ανεβάζοντας τον τζίρο ανά τραπέζι.
 
“Ξέρεις, Αφεντικό,” είπε ένα βράδυ, “νόμιζα ότι αυτό το σύστημα θα μας έκανε περιττούς. Αντίθετα, μας επέτρεψε να προσφέρουμε καλύτερη εξυπηρέτηση. Είναι σύμμαχός μας και μας βοηθά!”
 
Ο Γιώργος κοίταξε το γεμάτο εστιατόριο και χαμογέλασε. Η πρόκληση της ψηφιακής κάρτας είχε μετατραπεί σε ευκαιρία. Το “Γεύσεις” δεν είχε απλώς επιβιώσει· είχε εξελιχθεί.
 
Καθώς έκλεινε το ταμείο εκείνο το βράδυ, συνειδητοποίησε: Μερικές φορές, η λύση στα προβλήματά μας βρίσκεται ακριβώς μπροστά μας. Αρκεί να είμαστε ανοιχτοί στην αλλαγή.”

Αυτή ήταν η Ιστορία του Γιώργου και του Εστιατορίου ‘Γεύσεις’. Αν έβαζα έναν τίτλο θα ήταν: “Από την Κρίση στην Καινοτομία! “.

Πραγματική ιστορία ή όχι; Η απόφαση είναι στο χέρι σου. Και το χέρι σου αυτή την στιγμή κρατάει ένα κινητό!